Gork de Heetgebakerde zat op de overblijfselen van zijn bankstel, in de ruïnes van zijn huiskamer, stil als een rots. Hij droeg een verscheurde cocktailjurk van Elisa, verscheurd omdat dat de enige manier was waarop de jurk hem zou passen. Gorks kleding was zes maten groter. Het enige andere kledingstuk dat hij droeg, was Elisa’s oma onderbroek die ze alleen droeg als ze last had van haar maandelijkse problemen. Hij was groot en rekbaar, hoewel zijn testikels pijnlijk werden samengeknepen. In zijn hand hield hij de hakbijl beet waarmee hij zijn huiskamer had verbouwd. De bijl was inmiddels bot, en de rechterbovenhoek was afgebroken. Voor zijn ogen, op de plaats waar voorheen zijn glazen koffietafel stond, verscheen de troebele, blauwkleurige vorm van Michiel de Ruiter. Astrale projectie. De projectie sprak, met een echo in zijn stem. “Hey eh, Gork. Ik denk dat je wel begrijpt waarom ik als astrale projectie verschijn, en niet in hoogsteigen persoon. Ik wilde eventjes zeggen dat het me spijt van Elisa. Ik sta dan wel bekend als, en ik quoteer Elisa hier eventjes, “een emotieloze droogkloot”, maar zelfs ik kan me niet inhouden als ze mij haar lichaam aanbied. De geest is sterk, maar het vlees is zwak, zeg maar. Ze vond mij dan wel te passief, maar uiteindelijk realiseerde ze zich dat jij net iets te ehhh… heetgebakerd voor haar was, en ze wil eigenlijk op zoek naar iemand waarbij die balans wat meer in orde is als je begrijpt wat ik bedoel. Dat hele ding met mij was omdat ze zich eenzaam voelde, en ze vind het ook heel vervelend voor jou. Ik stelde voor om een mail of een appje te sturen, maar volgens Elisa heb je een beetje moeite met lezen en...” Gork ging de projectie te lijf met zijn hakbijl.