#174 De vergiffenis

Snel pakt ze haar mobiel die naast haar op de bank ligt, terwijl de “Vijfde van Beethoven” schel boven het geluid van de televisie uit klinkt. Die ringtone moet ik veranderen denkt ze. In een flits ziet ze dat het Kees is. ‘Kees,’ benadrukt ze zijn naam, ‘vertel.’ ‘Slapen de kinderen al?’ ‘Ja, die slapen net, bel je daarvoor?’ ‘Nee, nee… ik bel om je te zeggen, dat het mij allemaal…’ ‘Kees,’ interrumpeert ze, ‘luister, ik vergeef het je. Ik vergeef je dat je mij jaren hebt voorgelogen, dat je zei dat je op zakenreis moest, maar met ene Priscilla naar een Canarische eiland ging. Dat het over was tussen ons. Met Priscilla was het wat je altijd al had gezocht. Ik vergeef je dat je de dagen die de kinderen bij jou zouden zijn, telkens op het laatste moment verschoof, omdat Priscilla er niet tegen kon. Ze is er nog te jong voor, verontschuldigde je haar. Je zei ook altijd; ’jouw kinderen,’ alsof jij niet hun vader bent. Ik vergeef het je Kees. Het raakt mij niet meer. Het voelt goed, heerlijk. Maar nu jij, wat wilde je vertellen, kunnen de kinderen niet komen van het weekend? Maakt niet uit joh, ik ga wel met ze naar Burgers’Zoo. Ze hebben zich er al weken op verheugd, maar als het jou niet uitkomt, doe ìk het toch gewoon.’ ‘…Echt…? heb je mij… Lia ik heb er allemaal zo’n vreselijke spijt van, Priscilla, tja, ik weet het nu zeker, ik wil bij jullie zij… Ze legt haar mobiel terug op de bank, want van zijn spijt wil ze nu even niets horen. Zet de televisie wat harder en het geluid van haar mobiel zachter. Ze voelt zich opgelucht en glimlacht. Na een kwartier spijt uit de verte, hoort ze zichzelf zeggen: ‘Welterusten Kees.’