#172 - Mijn cocon

Lief ruimtewezen, Hebben jullie ook boeken daar? Het zal wel een domme vraag zijn want waarom zou je een boek lezen als je alle kennis al hebt. Mijn moeder zei vandaag dat ik in beweging moet komen. Bij een sportclub gaan of met vrienden afspreken. Sport, hoe zinloos kun je het maken en vrienden heb ik niet. De vijfhonderd ‘vrienden’ op mijn Facebookpagina hebben geen interesse in een echt mens. Ik heb een week lang gedaan alsof ik op een tropisch eiland zat en niemand die heeft gemerkt dat ik gewoon op mijn kamer zat in mijn bikini met een poster van de Malediven en een opblaasbare flamingo. Mijn dagen breng ik lezend of schrijvend door in mijn cocon. Ik lig nu op bed, een twijfelaar zoals ik zelf ben. Ik houd van de kleur blauw of groen maar mijn vader heeft mijn kamer ooit geel geschilderd met daarop de letters van het alfabet. In of bij iedere letter staat een stripfiguur. Aandoenlijk maar ik ben nu bijna zestien! Wil je iets weten over mijn ouders? Stuur maar een schip om ze op te halen, dan kunnen jullie ze ontleden en onderzoeken. Ik hoef ze niet meer terug. Ik zie heldergroene grasvelden voor me, daar waar jij bent, zo zacht als mijn fleecepyjama en waterstromen meanderend met alle tinten blauw die er bestaan. En het ruikt vast overal naar citrusvruchten en rozemarijn. Dat moet ik uit mijn 'Rituals' potje halen en dat is met chemische substanties tot stand gekomen. De zoveelste leugen. Het begint al als kind als je er achter komt dat Sinterklaas niet bestaat. De leugens die je allemaal hebt geloofd omdat je een blind vertrouwen hebt in je opvoeders. Een voorbode voor wat komen gaat. Vanavond zal ik het signaal weer uitsturen in de hoop dat je me vindt. Liefs, Annemijn