Mijn broer en ik kijken naar de lichtbruine deur die in onze verbeelding nog altijd groen is. Erachter een donkere hal en een smalle trap. Zomers werd er een blok tussen de toegangsdeur gezet, dan konden we zonder aanbellen naar boven. In de winter moest hij gesloten blijven tegen de optrekkende kou. Bovenaan de trap was de linker deur onze huisdeur, eveneens groen en de rechter was van de buurvrouw. Zij woonde alleen met een kat. Mijn moeder was moeilijk ter been, reuma. Dat we moesten verhuizen naar een benedenwoning lag voor de hand, maar dat bleek moeilijker dan gedacht. Achter de huisdeur lag een halletje, waar mijn vader zilverpapier uit het plafond kon laten dwarrelen. Hij kon goochelen. Liet zelfs toffees uit onze neus tevoorschijn komen. De huiskamer was niet groot. Het smyrna kleed bedekte de eikenhouten tafel die midden in de kamer stond met vier stoelen rondom. Een vaas met of zonder bloemen en een grote asbak stonden altijd op tafel. De haardstoel stond bij de kachel en op het dressoir stonden verschillende fotolijstjes met opa en oma en de broer van mijn moeder die in de oorlog gestorven was. Een krakende radio; ‘het oog moet stilstaan, dan wordt het geluid beter,’ zei mijn moeder altijd. Dan draaiden wij aan de knop en schoof een wijzer over alle zenders. Het oog bewoog mee, van wijd open naar een spleetje en dan vulde de kamer zich met een vreemd gebrabbel. Dat vonden we spannend, geluid uit de ruimte, verzonnen we erbij We kijken allebei naar het slaapkamerraam aan de voorzijde, waarachter onze vader toen is gestorven. Er hangt nu kinderverlichting. Alles is veranderd. Dichterbij de toegangsdeur gekomen zien we in een gebladderd stukje nog wat van ons groen zitten Het groen waar onze dierbare herinneringen in bewaard zijn gebleven.