#172 met knikkende knieën

Het voelt alsof de tas op mijn rug zich ineens gevuld heeft met bakstenen. Alsof er lood in mijn schoenen zit, en het huilen staat me inmiddels nader dan het lachen. Met knikkende knieën en een beetje verdwaasd kijk ik om me heen. Wat een drukte en wat een vreselijke herrie, ik voel me niet fijn. Een hoop vreemde mensen staan om me heen, en het voelt alsof iedereen me aankijkt. Ik ben misselijk en heb het gevoel dat ik bijna moet overgeven. Ik staar omhoog en zucht diep. Wat enorm veel ramen, echt ontelbaar veel. Hoge grote ramen. Sommige beklad met gekleurde vormen en tekens, anderen zijn vies. Ik doe een paar passen naar achteren om ze beter te kunnen bekijken. Een hard doordringend geluid haalt me uit mijn concentratie. Ik draai me om richting de deur. Het was me nog niet opgevallen dat de deur zo groot is. Een grote rode dubbele deur, met daarachter iets wat lijkt op een kale lange gang. De drempel voelt ineens als een berg. Een immens grote berg, en ik moet die berg nu gaan beklimmen, ik heb geen keus. Ik verzamel al mijn moed, en loop met veel tegenzin de grote rode deur door. Ik blijf even stil staan, mijn hart klopt in mijn keel, ik weet niet zo goed waar ik moet kijken. De gang is lang, er lijkt geen einde aan te komen. Stapje voor stapje loop ik behoedzaam en tergend langzaam vooruit. De banden van mijn rugtas grijp ik nog steviger vast wanneer ik dichterbij kom. Als ik niet meer verder durf te lopen voel ik hoe een warme zachte hand die van mij pakt. “Jij moet Kaya zijn.” zegt een vriendelijke stem. “Ja, dat klopt.” antwoord ik verlegen. “Welkom op je nieuwe school, ik ben Juf Ine.”