#171 Verloren dochter
“Toen je moeder mijn ouders bleef vertellen dat ik jullie voortdurend belaagde en bedreigde, terwijl ik je nooit mocht zien, ben ik voor Artsen zonder Grenzen naar Afrika vertrokken. Die fysieke afstand zorgde voor rust op alle fronten. Nooit, maar dan ook nooit heb ik gezegd dat ik je niet meer wilde zien”. Ze ziet zijn ogen vochtig worden en weet dat hij de waarheid spreekt. De waarheid die zo lang voor haar verborgen bleef.
“Toen papa, eh … Jan Willem stierf waren Caroline en ik intens verdrietig, mama niet. Ze vond het wel goed zo, was ze meteen ook van het gezeur af, zei ze. Dat heeft me wakker geschud”. Hij neemt haar hand in de zijne en zegt: “Schaam je niet meiske, zeg het maar gerust hardop, want Jan Willem was een fantastisch mens. Ik ben slechts je biologische vader, maar hij is er je hele jonge leven geweest, hij verdient die eretitel. Dat hij er juist nu niet meer is, vind ik verschrikkelijk voor jullie. Jij en je zusje hebben elkaar nu hard nodig. En er is teveel gebeurd om je nu ineens op te zadelen met mijn vadergevoelens, die zal ik je besparen, maar weet dat ik nooit opgehouden ben van je te houden en dat ik er graag voor je wil zijn. Voor jou én voor je zusje.” Er valt een lange stilte. Dan veegt ze bijna boos de tranen van haar wangen: “huilebalk.” Hij lacht door zijn tranen heen: “Ja hoor, een echte Verhulst”.
Mechtilde, Ik vind je verhaal
Lid sinds
16 jaar 8 maandenRol
Ook ik vind het een mooi
Lid sinds
7 jaar 9 maandenRol
Dag Mechtilde, Een verhaal
Lid sinds
16 jaar 6 maandenRol
Willemina
Lid sinds
7 jaar 2 maandenRol
marceline schreef: Ook ik
Lid sinds
7 jaar 2 maandenRol
Schrijfcoach Marijcke Cauwe
Lid sinds
7 jaar 2 maandenRol
Mechtilde, ... wat een
Lid sinds
11 jaar 7 maandenRol
Mooi verhaal Mechtilde.
Lid sinds
7 jaar 8 maandenRol
Hoi Mechtilde, ik vind je
Lid sinds
7 jaar 10 maandenRol