#171 Het vroegtijdig einde van een duoblog

‘Het was jouw beurt hè.’ ‘Nadine?’ ‘Doe nou niet of je me niet herkent, je hebt pas nog een foto van me geliked.’ ‘Goede foto was dat. Waarom like je nooit iets van mij?’, vroeg Dirk. ‘Omdat ik niet ga liken om het liken. Bovendien was het aan jou om weer contact op te nemen. En om je alvast voor te zijn, contact via Facebook is geen contact.’ ‘Hoe gaat het met je?’ ‘Ik denk dat je dat helemaal niet interesseert’, zei Nadine, die met haar wijsvinger wreef over het wijnglas dat ze vasthield. ‘Anders vraag ik het toch niet.’ ‘Is het niet een beetje laat om dat te vragen? Je hebt jaren niks van je laten horen. Dan vraag je het hier op een schoolreünie. Je wilt het helemaal niet weten.’ ‘Je weet toch hoe dat gaat. Ik kreeg een vriendin, dan heb je minder tijd.’ ‘300 woorden per week.’ ‘Het gaat niet om het aantal Nadine, je leven ziet er gewoon anders uit als je een relatie hebt.’ ‘Hm.’ ‘Hoe ziet jouw liefdesleven eruit?’ ‘Ik haal mijn liefde uit mijn gecreëerde personages.’ ‘Geen vriend dus?’ ‘Nee.’ ‘Schrijf je nog veel?’ ‘Ik wel ja.’ ‘Ik weinig.’ ‘Dat verbaast me niks.’ ‘Ik mis het wel.’ ‘Ik mis jou ook Dirk.’ ‘Wat zeg je schat? Ik kom eraan.’ ‘Huh?’ ‘Dat was mijn vriendin. Ze wil naar huis. Doei, we spreken elkaar. Of desnoods liken.’ ‘Dag’, zei Nadine, nauwelijks hoorbaar, ‘dag, mijn droomvent. We hadden op zijn minst samen kunnen blijven schrijven.’