‘Hé…. dat is ook toevallig, Lieset van de Brugge… De dochter van de schoenmaker, die in zijn leren schort leek te wonen. Ach dat is ook sterk ik heb het van de week nog over je gehad.’ ‘Nee u vergist zich, ik heet …’ ‘Nee ik vergis mij niet hoor, je bent geen spat veranderd. Nee Lieset, je hebt nog steeds dezelfde brede neusgaten en die glimmende puntschoen kin. Je zit mij echt voor de gek te houden. Denk je nu dat ik daar intrap. Ik begrijp het wel, dat je het probeert te ontkennen. Maar laat ik je een ding zeggen. Ik ben nooit vergeten wat je mij hebt aangedaan. Ja… kijk maar niet zo geschrokken. Het waren mijn mooiste schoenen en dat wist je. Ik zie het aan je blik, je weet het nog precies. Oké we waren nog kinderen, maar toch.’ ‘Maar u vergist zich toch echt, ik ben…’ ‘Lieset nu moet je eens goed luisteren, wat er toen gebeurd is, dat kunnen we niet meer terugdraaien, maar je mag best weten dat het mij, als ik eraan terug denk nog altijd zeer doet. Nou sterker nog, ik kan er zelfs nog heel kwaad om worden. Ik zie nog dat schijnheilige gezicht van je, toen je vader mijn schoenen, die alleen nieuwe zolen moesten hebben, niet meer kon vinden. Eigenlijk Lieset zou ik je alsnog een klap moeten verkopen, maar daartoe zal ik mij niet verlagen. ‘Sorry, maar mijn nicht is al jaren geleden overleden.’