#171 Het weerzien

“Hé, hoi, wat leuk! Dat is lang geleden! Hoe gaat ie met jou dan?” “Ja, goed hoor, en met jou?” “Ja, prima, prima, mag niet klagen. Alles zo z’n gangetje. Je kent het spreekwoord hè, met slechte mensen gaat het altijd goed, haha. Nee, maar het gaat lekker. Kids zijn al weer volwassen joh, die gaan hun eigen gang, heb je weinig omkijken naar. En Natas is druk met haar eigen nagelstudio, die gaat als een tierelier!” “Ah, mooi.” “Zeker, zeker. Hé, en jij, ben je nog steeds bij Es?” “Esther is drie jaar geleden overleden.” “Ach, ja, nu je het zegt, ik heb vaag zoiets voorbij zien komen op Facebook. Sorry man, sorry. Jezus, wat lullig. Heftig, heftig. En, trek je het een beetje? Jullie hadden toch ook een kind?” “Ja, drie. Ach, wat zal ik zeggen…je moet door hè. De kinderen slepen me er doorheen, het is wonderbaarlijk hoe die er mee omgaan. En ik heb gelukkig veel hulp van familie en vrienden.” “Ah, mooi, mooi. Ja, ze zeggen altijd, in moeilijke tijden leer je je échte vrienden kennen hè.” “Zeker, zeker. Maar ik moet er weer vandoor, ik moet de jongste van de scouting halen.” “Ja, tuurlijk, tuurlijk. Hé, maar onwijs leuk je weer even gesproken te hebben. Laten we binnenkort gewoon eens afspreken, zal Natas ook heel leuk vinden.” “Ja, is goed, doen we. Nou, houdoe hè.” “Ja, houdoe.”