#171 Broertje

‘Wat ben je groot geworden.’ ‘Als ik het had geweten…’ ‘Shh, je was nog maar een peuter.’ ‘Hoe kon ze jou daar achterlaten, bij hem?’ ‘Op z’n zachtst gezegd, Astrid en ik lagen elkaar niet.’ ‘Maar de situatie…’ ‘Jouw moeder heeft goed gehandeld. Ik was een puberend geval, die haar haatte, althans dat was mijn vertroebelde instelling.’ ‘Ze praatte nooit over die periode. De kans dat ze er nog over begint, lijkt me nihil, gezien haar gezondheid.’ ‘Is Astrid ziek?’ ‘Alzheimer. Ze herkent me nog nauwelijks. Ze is als een puzzel waarvan de stukjes langzaam terug in de doos gaan.’ ‘Vreselijk om te horen. Ze is nog zo jong.’ ‘Afgelopen week haar vijfenvijftigste verjaardag gevierd. Ze viel met haar gezicht in de schuimtaart. Mijn jongste moest lachen en Mam zag zelf ook de humor ervan in.’ ‘Gelukkig is er nog ruimte voor luchtigheid. Heb je foto’s van mijn neefjes?’ ‘Bij de ingang moesten we alle persoonlijke spullen afgeven. Ik had geprotesteerd, maar ze zeiden dat bepaalde dingen je rehabilitatie kunnen vertragen.’ ‘Het is misschien ook beter zo. Ik ben niet trotst op wat ik heb gedaan.’ ‘Hij heeft je zo gemaakt, ze moeten hem vervolgen.’ ‘Zeg dat maar tegen de ouders.’ ‘Ik zal er alles aan doen om jou hier uit te krijgen.’ ‘Broertje, alsjeblieft, doe je niet te moeite. Ik ben eindelijk op de plek waar ik thuishoor. Hier kan niemand mij kwaad doen en vice versa.’ ‘Het heeft helaas lang geduurd, maar ik ben er voor je.’ ‘Dank je.’