#169 Beet!

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Geïrriteerd kroop hij uit zijn tentje en maakte het ding los. Alles voor de liefde, maar dit... Sabientje had erop gestaan, zodat ze hem zou herkennen als ze hem onverhoopt ’s nachts zou willen verrassen. “Dus niet,” klinkt het gedecideerd, “Keesje is wel goed maar niet gek.” Een meter of dertig verderop zit vismaatje Pieter zijn uitrusting te installeren voor de nacht. Samen doen ze de laatste check en na een borrel zoekt hij zijn eigen tentje weer op. Heerlijk dat moderne spul. Die Fox beetverklikkers waren een goede keuze en samen kopen betekent ook nog eens dat je goedkoper uit bent. Eigenlijk valt die kou wel mee, het is best zacht voor de tijd van het jaar, behalve die wind dan. Na een dikke Whatsappkus aan Sabientje verdwijnt de iPhone in het zakje van zijn thermoslaapzak en vindt hij binnen een paar minuten de juiste slaaphouding. Een wat onbestemd geluid wekt hem. Hij spitst zijn oren en net als hij denkt het gedroomd te hebben dringt het geluid opnieuw door in zijn tent. Dat is Pieter verdomme! De kluns, zeker over zijn hengel gestruikeld. “Alles goed hier?” Even is het stil. Dan steekt Sabientje haar verschrikte hoofd uit Pieters tent: “Ontzettende lul dat je bent!” Woedend beent ze weg. Als hij haar nakijkt ziet hij de blauwwit geblokte theedoek liggen, die gisteren uit zijn jas moet zijn gevallen.