# 169 — O Fortuna

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn hengel. In de schuur stond zijn viskoffer, open. Het licht brandde nog. Een kaal peertje in een fitting aan een los snoer over de dakbalk. Het wiebelde zachtjes door de wind en liet de schaduwen dansen. Twee blankvoorntjes zwommen lusteloos rond in de gele plastic emmer op de werkbank.
Hij was bezig geweest zijn spullen op te ruimen na een dag in zijn eentje in de polder. De eerste tonen van O Fortuna uit Orff’s Carmina Burana onderbraken hem. Een SMS van zijn vrouw. "Daphne. Ziekenhuis. Nu!"
Nu zitten ze samen op een troosteloos bankje in een steriel verlichte wachtkamer. Haar toestand is kritiek. Ribben gebroken, organen geraakt.
“Meneer, ze doen echt alles wat mogelijk is..."
"De allebeste chirurgen mevrouw…”
Ze zijn niet gelovig, maar ze bidden naar elke God met bereik.
Ze fietste terug uit de stad met haar vriendin. Het was al donker maar haar verlichting was in orde, daar zorgden haar ouders wel voor. De automobilist had waarschijnlijk teveel gedronken, dat was nog niet bekend. Dat hij minderjarig was, en dus ook geen rijbewijs had, was wel al naar buiten gebracht.
In de wachtkamer is het licht en warm maar als je goed luistert kun je naast het zachte gejammer van een moeder horen hoe het buiten tekeer gaat. De KNMI geeft een weerswaarschuwing af. De schuurdeur klappert met de wind mee. Binnen is het donker. Het peertje is kapot geslagen. Buiten is de theedoek van de hengel gewaaid.