# 169 : Herinnering van een stoere bink.

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Lieverd, Ik kon gisteren niet vertellen waarom ik weende toen je nonchalant en goedbedoeld de theedoek naar me gooide. Woorden spreken is me afgeleerd. Gebaren en schrijven lukt me beter. 'Is dat wit ?' fluister ik. 'Aan een hengel' bevestigt Lars. 'Bijten we ?' 'Voorzichtig. Ik heb gevoel voor humor, maar er zijn grenzen' Ik geef teken om te verspreiden en omsingelen. Een kiezeltje dat knerpt verraadt een beweging. Bij elke stap die we naderen zetten we onze zware boots zachter neer. Zo sluipen we onhoorbaar het gehavende gebouw binnen. Stof zweeft onbestemd rond en tempert het licht. Doodse stilte en toch weten er is nog leven. Gefixeerd op het doel, dat ene raam, alert voor elke onverwachte beweging, naderen we trede per trede. Dan zie ik hem. Een jongetje van een jaar of zeven, roerloos starend naar een verborgen hoek. Ik bevries, het signaal waarmee ik de aandacht van mijn mannen heb. Daarna geef ik woordeloos bevelen. Countdown : drie, twee, één. Met een driekwart pirouette mik ik naar de plaats die de blik van de jongen hypnotiseert. Wapen op scherp. Dood gezicht. Jonge vrouw. Open ogen. Een strenge uitdrukking waarvan ik lees : hou vol ! Ik neem de knul in mijn armen en draag hem over aan de hospic. Zijn vuistjes omknellen het hengeltje waaraan de grijsgrauwe theedoek wappert. Hij lost niet. Ik vraag je vergiffenis, want ook dit ben ik en breng ik mee in je leven.