De theedoek wapperde in de gure november wind aan zijn vishengel. Abel zag het toen hij kwam aanlopen met zijn hond. De zelfde man die elke avond naast zijn groene visserstentje aan de kant van de rivier zat. Bewegingloos gebogen over zijn hengel die zoals altijd net onder het wateroppervlak dobberde. Abel bleef naast hem staan en wierp een vluchtige blik op de theedoek. Geïrriteerd keek de man op.'Kan ik u ergens mee helpen?' Abel keek naar de man en schrok toen die zijn capuchon af gooide. Hij was vel over been en zijn ogen stonden hol in zijn hoofd. Zijn hoofd was kaal op een paar sprietjes na. De handen waarmee hij de hengel vasthield waren uitgeteerd en vol levervlekken. 'Ik..eh..zag de theedoek en vond het een beetje,wat zal ik zeggen...' 'Vreemd,'onderbrak de man hem. 'Raar. Dat wilt u toch zeggen.' Abel opende zijn mond maar de man gaf hem geen kans.' Het is een sein. Een teken dat ik er vrede mee heb. Het is geen beslissing die je zo maar even neemt.' Abel snapte er steeds minder van. De man keek hem opeens kwaad aan.'Verdomme, sommige mensen snappen ook helemaal niets.' Hij wees naar de overkant van de rivier waar de bebossing begon.'Ik ben terminaal. ja. En ik heb geen zin om de kanker mijn lichaam op te laten vreten. Daarom heb ik hiervoor gekozen. Niemand mist mij, ik heb kind nog kraai.' Abel schudde zijn hoofd. 'Sorry,maar...' De man liet zijn adem ontsnappen.'Luister. Ik heb de theedoek aan de vishengel gemaakt als teken dat ik er klaar voor ben.' Hij wierp een snelle blik op zijn horloge.'Tussen nu en drie minuten, schat ik. Als ik u was zou ik opzij gaan.' Onwillekeurig deed Abel met zijn hond een paar stappen opzij. Op dat moment zag hij aan de overkant een lichtflits en binnen een fractie van een seconde boorde een kogel zich in het hoofd van de man en liet een keurig rond gaatje achter. In slow motion gleed de hengel uit zijn krachteloze vingers en zakte hij schuin opzij. Met een plons viel hij in het ijskoude water en verdween in de duisternis.