# 168 Carrie-Anne's Thanksgiving

Carrie-Anne was net klaar met het dekken van de tafel. Vijftien volwassenen en een kinderstoeltje. Ze had voor de kleine Suzanne al papier en kleurpotloden klaar gelegd, zodat het kleine spook zich niet zou vervelen terwijl al die dertigers praten over de huizenmarkt en welke soort kaas er het beste bij welke wijn gegeten kan worden. Vanuit de keuken rook ze een geglaceerde honing geur, echter werd deze heel snel een stuk sterker. Door haar kakibroek voelde ze een iets hards in haar achterwerk prikken. Ze schrok er van en draaide zich vluchtig om. Achter haar stond een half gebakken kalkoen met een BBQ vork. ‘Wat zullen we nou krijgen?’ ‘Zo, nu weet je ook eens hoe het voelt om in je reet geprikt te worden.’ De kalkoen had geen mond, hoe kon hij… ‘Ik gebruik telepathie, zo doe ik dat, ik zit in je hoofd nu.’ ‘Hoe is dat mogelijk?’ ‘Je hebt tijm en honing gebruikt. Bij honderdtachtig graden en veertien minuten bakken vormt de geur een opening tot de gene zijde van het kalkoenenrijk. Zo heeft mijn ziel zich weer kunnen herenigen met mijn lichaam. Tenminste wat er nog van over is.’ ‘Wat ga je nu doen?’ Allan kwam thuis van zijn werk. ‘Honey, i’m home.’ Stilte. ‘Hey Carrie-Anne, speel je weer een spelletje met me?’ Hij liep naar de eetkamer en zag een polaroid op de tafel liggen; Carrie-Anne in haar zwarte jurk, met een gebruinde kalkoen. Hij draaide de polaroid om en zag de tekst: Ik ben met mijn nieuwe vlam naar het casino, Chinees is besteld.