Niet aan denken, spreek ik mijzelf toe. Het Kerstdiner roept bij mij onmiddellijk konijn op. Konijn kruiden, bakken, braden, stoven. Allemaal voor dat overheerlijk kerstmaal. Iedereen zit te smullen behalve ik. Ik heb het konijn in zijn vers geslachte staat gezien. Mijn schoonvader deed het zelf, slachten, daar is hij goed in, zegt iedereen altijd. Gruwelijk, de vacht zit na het slachten, hier en daar nog aan zijn lijfje vast en dat ziet het er voor mij te veel uit als het lieve konijntje, dat ik de week ervoor nog aan een wortel liet knabbelen. ‘Verder, kan je het wel mannen hè?’ Mijn kookkunsten staan in de familie bekend, dus kan ik het verder wel mannen. Iedereen zit altijd overheerlijk te eten, behalve ik. ‘Goh mam, waarom eten wij het alleen maar met kerst?’ ‘Dan blijft het speciaal schat.’