#167 - catfish

Ik stuur een bericht dat ik voor je appartement zit. Ik kon niet langer wachten. Ik wou je zien, het uitleggen. Je noemt me impulsief en daar geef ik je gelijk in. Ik had er niet over nagedacht. Je laat me binnen in jouw wereld. Je woonkamer is nog rommelig. De geur van wierook en sigaretten hangt in de lucht. Je geeft me een rondleiding en bied me iets te drinken aan. We steken beide een sigaret op en je reikt me een vuurtje aan voor ik mijn aansteker kan pakken. Je vertelt hoe erg ik je gekwetst heb. Het voelt voor jou alsof je beste vriend overleden is. Nog erger, Robin heeft nooit bestaan. Ik luister met schuldgevoel en spijt. Het was nooit mijn bedoeling geweest om je te kwetsen. Ik ken jou zo goed, maar je kent mij helemaal niet. Je geeft me de geschenken die voor Robin bedoeld waren. Ik mag ze houden als ik bewijs dat ik ze verdien. Ik krijg een tweede kans. Je wil me leren kennen. Geen leugens meer. Je wil weten of mijn verliefdheid ook gelogen was. We verschillen dertig jaar, je zou mijn vader kunnen zijn. Je bent mijn type niet. Ik had nooit verwacht dat je zo dichtbij zou komen. Toch ben jij degene die door de muur is gebroken die ik zorgvuldig om me heen had gebouwd. Voor jou wil ik mezelf zijn. Het is te laat om nog naar huis te gaan. De treinen rijden niet meer. Ik krijg een plekje op de bank en je installeert je op de andere bank. Ik voel me veilig. Je bent de eerste die geen misbruik van me maakt. Daar ben ik dankbaar voor en tegelijk baal ik enorm. Ik wil je armen om me heen. Maar zo ben je niet.