Elke zondagavond klit de dorpsjeugd bij elkaar in de lokale discotheek. Om te dansen, te drinken en te keuren wat er zoal aan onbekenden is, want je gaat natuurlijk geen verkering nemen met iemand uit je eigen dorp. Je moet zestien zijn om binnen te mogen maar mijn lengte compenseert dat ene jaartje wel. Het is er donker en lawaaiig, boven de dansvloer hangt een grote spiegelbol die gekleurde lichtjes uitstrooit over de bezoekers. Tegen de achterwand zit de diskjockey. De lange jongen die half op een barkruk achter de draaitafels zit, glimlacht naar me en wenkt. Stoer is hij, grappig met zijn bos krullen en door zijn donkere ogen ook woest aantrekkelijk. Ik heb de kriebels in mijn buik en eigenlijk moet ik naar de wc, maar nerveus lach ik terug en loop naar hem toe. Met zijn arm om me heen vraagt hij of ik ook zo van Michel Delpech houd, want dan gaat hij die speciaal voor mij draaien. Natuurlijk zeg ik ja, maar de symboliek van het plaatje ontgaat me. Even later drinken we cola en praten we over muziek, uitgaan, school en zo. Uit zijn collectie stickers krijg ik er zomaar vijf voor op mijn brommer. Hij moest eens weten dat ik niet eens een brommer héb. Als mijn vriendinnetje aan mijn arm blijft trekken – we moeten voor donker thuis zijn – jok ik dat we nog naar een kroeg aan de dijk gaan. “Kom je straks nog even langs?” vraagt hij met zijn gezicht vlakbij het mijne. Hij ruikt lekker. Als ik ja knik krijg ik heel behoedzaam mijn eerste echte zoen. Ik zweef naar buiten, blij, verward, verliefd en overhoop. Het duurt nog máánden voor ik zestien wordt.