Wekelijkse schrijfoefening # 167 – Eerste verliefdheid Regelmatig ging ik met mijn ouders naar de schouwburg voor een toneel of muziekavond. Mijn vader was lid van De Kunstkring. De arbeiders konden op deze manier wat cultuur opsnuiven. Nou, onze neuzen stonden wagenwijd open en ook de oren van mijn vader; hij was een beetje doof daarom zaten wij altijd vooraan. De eerste operette die ik meemaakte was: "Sag' beim Abschied leise Servus" van Johann Strauss. Nou ik heb het geweten. Ik zat vlak voor de orkestbak. Geweldig; als ik even voorover boog zag ik alle orkestleden zitten. Helemaal rechts, een beetje naar achteren een violist die me toeknikte. Wat vond ik dat leuk. Ook het stemmen van de instrumenten bracht me al in hogere sferen. Ongeveer in het midden met zijn gezicht naar de orkestleden stond de dirigent. Werkelijk, ik genoot van alles. Enfin, de gordijnen zwiepten open en het feest nam een aanvang. Mmm, wat rook dat lekker die schminkgeur en wat een schitterende kostuums en wat een mooie mensen daarin; ik raakte hoteldebotel van die prachtige zanger: Jan Handerson. Ik had nog nooit zo’n lieve, vrolijke man gezien. Mijn gevoel wist zich geen raad. Dat waren de hormoontjes, maar dat wist ik toen nog niet. Van het verhaal zelf, weet ik niet veel. Maar wel hoe hij zong met (?) geen idee. Maar die woorden: Sag’beim Abschied leise Servus, nicht Lebwohl und nicht Adieu diese Worte tun nur Weh Doch das kleine Wörterl Servus ist ein lieber letzter Gruss, wenn man Abschied Nehmen muss Es gibt jahraus jahrein ein’ neuen Wein und neue Liebelein. Ik liet ze maar gaan die tranen, er was geen houden meer aan. Toen ik even opkeek, zag ik die violist naar mij glimlachen en knikken. Hij leek op mijn vader. Later zei mijn vader wel, wanneer ik weer eens liefdesverdriet had: geen handvol maar een landvol.