“Patrick?” “Nee.” “Jeffrey?” “Nee, joh!” “Heeft Linda nog mee gezoend.” “Nee. Echt?” “Echt.” “Nee.” “Jawel.” “Jak.” “Die vind je toch niet leuk?” “Zoenen doe je toch met je ogen dicht.” “Jij bent echt erg.” “Mark dan? Mark is toch leuk?” “Mwah.” “Niet mijn type.” “Wel een lekker kontje.” “Wat?” “Daar let jij dan weer op.” “Ik weet het: Jeroen!” “Oeh. Da's wel echt een schatje.” “Een nerd!” “Hij is lief.” “Vast homo.” “Waar slaat -” “Dames.” We kijken allevijf tegelijk op. “Zouden jullie deze ongetwijfeld zeer belangrijke bespreking in de kantine kunnen voortzetten, zodat de leerlingen die deze studiehal willen gebruiken waarvoor hij bedoeld is, dat in alle rust kunnen?” Onze ogen schieten heen en weer. “Ja, meneer Van Herik.” Met gebogen hoofden en nauwelijks ingehouden lachen verlaten we de studiehal. “Ik snap echt niet wat Janneke in hem ziet.” “In wie?” “Van Herik.” “Wat?” “Janneke is op Van Herik.” “Nee. Echt?” “Echt.” “Nee.” “Jawel.” “Jak.”