#167 De eerste verliefdheid van Michiel de Ruiter

Elisa, Onze eerste ontmoeting was op de maandelijkse Italo-Disco Dinsdag van het Legioen der Supervrienden. Over de speakers klonk een duet tussen een man en een vrouw die in moddervette Italiaanse accenten zongen over… ja, waar zongen ze eigenlijk over? Maar hoe het ook zij, je kwam gekleed in een futuristisch PVC kostuum. Je had Pat Benatar haar. Ik kon je niet weerstaan, niet in zo’n outfit. Niet met dat haar. Ik kan me herinneren dat ik een gesprekje met je aanknoopte. Het was een stap die ik alleen durfde te zetten omdat ik lichtjes aangeschoten was geraakt door de chocolademelk die ik had gedronken. Er was een onmiddellijke klik, waarschijnlijk omdat die aangeschoten toestand mij wat spraakzamer had gemaakt. De weken verstreken, en na verloop van tijd kon ik zeggen dat ik ook echt verliefd op je was geworden, en jij op mij. Ik was de detective, en jij had een persoonlijkheid die zo vurig was als je pyrokinetische krachten. We vormden een goed team. Denk maar aan de mysteries die we samen hebben opgelost. De zwarte magiërs die door ons naar de Duistere Heuvels werden verbannen. Maar zoals veel mooie dingen, is ook onze relatie geëindigd. Twee persoonlijkheidstypes die begonnen te botsen. Je noemde mij een emotieloze droogkloot, ik noemde jou een "gedegenereerde psychopaat". Een ongelukkige woordkeuze waar ik spijt van heb.. Je schijnt tegenwoordig iets te hebben met Gork de Heetgebakerde. Ik denk dat jullie een stuk beter bij elkaar passen. Een waar krijgerskoppel. Ik zie het einde van onze relatie grotendeels als mijn schuld. Mijn persoonlijkheid is te moeilijk voor relaties. Maar ik blijf strijdlustig. Ik zal het blijven proberen. Ik geef nooit op. Ondanks alles hebben we samen veel mooie momenten meegemaakt, en ben ik blij dat ik je heb gekend. Hoogachtend, Michiel de Ruiter