# 167 Verliefd ~ verdoofd

Ik stond erbij en ik keek ernaar. Mijn uilenbrilletje was verre van flatteus. Waarom was ik niet zoals zij; knap en sociaal? Het zat me hoog dat zij de mannelijke aandacht trok, op haar hakken en met haren die ze berekenend achteruit zwierde. Voor mijn part mocht ze de hele klas afwerken, maar hem niet. Jonas niet. Hij zag me niet eens staan, met zijn ogen vrijde hij haar van top tot teen op. Walgelijk. Pijn. Mijn hand ging naar mijn hart. Klopte het nog, of was het dood? Ik deed alsof ik struikelde, greep naar zijn hand. Hij hield me staande en ik leunde kort tegen hem aan. De geur van zijn lichaam en zijn zeep dronk ik in als een alcoholist die droog stond. ‘Kalm aan, kneusje,’ zei hij. Mijn glimlach verdween, de tintelingen in mijn vingers verdwaasd achterlatend. Hij had zich al van mij afgewend; zijn punt van interesse had haar hand op zijn borstkas gelegd. Ik wilde gillen, tegen haar schenen trappen. Jonas was van mij. Niet van een wicht dat toevallig uitblonk in elk vak dat mij tegenwerkte. Ik wilde hem vertellen wat ik voor hem voelde. Wilde zijn handen op mijn lichaam, lieve woordjes horen die… God, nee. Hij fluisterde in haar oor. Ik voelde me misselijk worden, mijn benen werden blubber. Een put wilde ik, eindeloos diep. Ik keek naar hem, naar zijn lach, dat kuiltje, dat warrige haar dat ik zo wanhopig wilde aanraken. Ze zag me, had het lef naar mij te knipogen en trok hem naar zich toe voor een kus waarvoor ik me omdraaide. Dronken worden. Vergeten. Met een glas cider kroop ik in een hoekje. ‘Ook cider?’ De spottende stem deed me opkijken naar Patje, zoals iedereen, behalve ik, hem noemde. Ik knikte, nam hem op. Een grijze trui, grijze broek, een smartphone in de hand en een vetkuif waar ik van rilde. Zijn ogen schoten heen en weer, net als tijdens de lessen. Hij leefde enkel op voor een scherm. Nu hij me aankeek, vielen zijn parelgrijze ogen me op. ‘Het is wat hè, anders zijn dan de rest,’ zei hij. We barstten in lachen uit en klonken op elkaar.