#166 Geboorte

Met mijn rijlaarzen sta ik in de modder. Miezerdruppels besprenkelen mijn gezicht. Een witte merrie ligt op haar zij in het gras. Ademdamp komt uit haar neusgaten, ze kreunt. Schokkend met elke trilling van haar lijf ontstaat er een opening tussen haar achterbenen. Een gestrekt zwart been komt in een vlies naar buiten. En dan het hoofd, wat vooruit probeert te kruipen op zijn voorbenen. De achterbenen blijven steken. Moeder rust, kreunt en trilt. Rust, kreunt en trilt. Tot het vlies met veulen naar buiten glijdt. Haar lichaam verstild, haar buik ademt en ademt. Ze komt rechtop zitten, en graast. Ze kijkt naar achteren naar haar veulen. Het veulen kijkt naar haar. Zij graast weer en kijkt, graast en kijkt. Alsof de werkelijkheid nog niet echt is. Mijn adem stroomt weer. Mijn lichaam is nat. Mijn voeten staan vastgezogen in de modder. Verstild en één met het leven.