Kate en Leo De rookpluimen die zijn ouders produceren proberen zijn zicht te vertroebelen. Het gekakel over een nieuwe collega op zijn vaders werk doet een verwoede poging een rol te spelen. De damp die van het zojuist geopende zakje pinda’s afkomt is zo sterk dat hij probeert de smaakpapillen te kietelen. Tevergeefs. Dat ene zinnetje, uitgesproken in een omgeving waar voor warmte geen plaats lijkt te zijn, dooft alle invloeden. ‘When the ship docks, i’m getting of with you.’ Lex zit bewegingsloos op de bank, alleen, met Kate en Leo voor zich, op het scherm. Het voelt prettig, maar ook frustrerend, onbereikbaar maar dichtbij, onwerkelijk, normaal. Toekomstig hopelijk, als het maar snel komt. Wat het ook is, Lex hoopt dat het nooit meer verdwijnt.