Theo Bono zweefde door de duisternis, in een vloeistof die smaakte naar bloed. Hij bleef kalm. De kleine panieksteekjes eindigden al na de eerste momenten van zijn bestaan, toen hij zich realiseerde dat hij gewoon kon ademen in de vloeistof, net als die rat in die film van James Cameron. Zijn handen gleden langs glibberige wanden die aanvoelden als rauw kipvlees. De baarmoedergeluiden die zijn oren vulden, klonken als experimentele muziek. Na wat wroetwerk wist hij zijn vingers door de wand te krijgen. Een diepe scheur opende, en hij werd verblind door het eerste licht dat hij ooit had gezien. De zakenman stond voor het urinoir, en leegde zijn blaas. Uit zijn penis ontsnapte een dikke stroom urine met de kleur van appelsap en de geur van koffie. Hij merkte niet dat de muur achter hem opende, en op het punt stond om een naakte Theo Bono uit te spugen.