Het geeuwende nijlpaard ‘Haal je handen uit je zakken Jens.’ ‘Mijn handen plakken Olaf.’ ‘Dat is de spanning.’ Moeizaam schuifelen ze door de struiken. Ze vervloeken de doornen die ze lelijk kunnen verwonden, maar zijn tegelijkertijd blij dat de struiken dermate hoog zijn dat ze zelfs voor een arend onzichtbaar zijn. ‘Hoe kom je aan die tang?’, vraagt Jens. ‘Die heb ik gejat toen ik bij de tandarts was.’ ‘Je verstandskies?’ Olaf knikt. ‘Kijk Jens, daar moeten we zijn.’ Ze kruipen onder de laatste struik door en zien een poel van zo’n twintig bij tien meter. De oever is allesbehalve steil, het gaat geleidelijk naar beneden als een theaterzaal waar je steeds iets zakt om uiteindelijk voor het podium te staan. ‘Wat doe je?’ ‘Ik sloeg een mug weg’, zegt Jens, ‘ik heb geen zin om malaria op te lopen.’ ‘Je hebt je tabletten toch ingenomen. Dan kan er niks gebeuren.’ Olaf loopt voorop, vlak voor het water houdt hij in en zoekt dekking achter een steen die nog net op de oever ligt. ‘Dit is het plan. We zwemmen naar die groep nijlpaarden toe. Luister je Jens?’ ‘Jazeker.’ ‘Dan blijven we stil liggen, we wachten tot één van hen geeuwt, jij klemt je vast tussen zijn tanden aan de ene kant, dan trek ik die aan de andere kant eruit.’ ‘Dat zou goed moeten gaan.’ ‘That’s the spirit Jens. Kom, uitkleden en het water in, en probeer niet op te vallen.’ Ze zwemmen naar de kudde die uit twaalf nijlpaarden bestaat. Vier liggen ver genoeg naar de kant om hun hoofd boven water te kunnen houden, de anderen slapen op het diepere deel van dit nochtans ondiepe poeltje. Ze wachten. Zeker een half uur, tot de derde van de vier zijn bek opent. ‘Nu Jens’, schreeuwt Olaf. Jens probeert tussen de tanden te komen. ‘De bek is te groot’, roept hij naar Olaf, daarbij zijn evenwicht verliezend. Het nijlpaard schrikt wakker van de klap, merkt ook meteen Olaf op en slikt ze allebei door. ‘Wie heeft er Brusselse wafels besteld?’, mompelt hij, en slaapt verder.