#164 Wapperende lakens

Wapperende lakens Voortrazende trein gestopt. Vanuit mijn stiltewagon. Kijk ik naar het perron. Zoals de wapperende lakens wijzen op lang verwaaide winden Zie ik de vorige stations: kanker, verslaving, verlies, verdriet. Alles passeerde, bleef liggen. Ik ging verder. En nu breekt mijn hart, om moeder. Die dat niet meer is. Leeg, omhulsel, verward en angstig. Niet kinds, maar ook niet ouder. Voelt als falen. Zij geen moeder meer, dan ik niet langer zoon.