# 162 'Mag ik zo'n gestroopte wafel van je?' Berend laat zich op de leren zetel voor de kachel zakken en wrijft zijn eeltige handen tegen elkaar. Wanneer zijn we eigenlijk begonnen dat zo te zeggen: gestroopte wafel, geplofte kip? ''t Is koud buiten.' Hij blaast warme adem in zijn vuisten. 'Dat kreng van Dijkhuizen, die Dinie, zij heeft die zoete koekzooi meegenomen, toen, voor je verjaardag, weet je nog? Ze zijn nog niet op, dacht ik.' 'Beetje meer respect mag ook wel, hoor. Ze komt toch maar weer trouw elk jaar langs.' 'Met die plakgevallen ja, elk jaar opnieuw. En maar stroop smeren.' Mechteld gebruikt de tafel als steun, trekt zich omhoog uit haar stoel, loopt naar de kast en bekijkt de inhoud die hij kan dromen: Brinta, Weetabix, Knackebröd. Allemaal verpakt in vershouddozen van Tupperware. 'Dat doosje links, daar, op de derde plank van boven. Volgens mij heb je ze daarin opgeborgen,' wijst hij. Mechteld opent het doosje, steekt haar neus erin en snuift hoorbaar. 'Je hebt weer eens gelijk.' 'Ik ruik ze hier al. Kom maar op met die dingen.' 'Je hebt een gat in je sok.' Berend schuift zijn voeten onder de stoel. 'Zo. Nu zie je 'm niet meer.' 'En wat ik niet zie, is er niet, denk jij.' Hij houdt zijn hoofd een beetje schuin, wetend dat ze daar gevoelig voor is, grijnst en pakt een stroopwafel uit het hem voorgehouden doosje. 'Toch blijft het een kreng van een vrouw.' 'Maar haar wafels zijn lekker.' 'Ja, die wel ja.' 'Wijn wunswewit!' Berend steekt zijn wijsvingers en duimen in z'n mond, vist rap zijn aan elkaar geplakte onder- en bovengebit eruit. Stroop en kwijl druppen langs zijn polsen en ellebogen naar beneden. 'Vudomme, du sit un sjeur in.' Hij bekijkt de prothese van alle kanten. 'Had je maar niet zo lelijk over die meid van Dijkhuizen moeten doen.' Mechteld giert het uit. 'God straft onmiddellijk. En geef me nou eerst die sok maar eens. Eén gapend gat is voldoende.'