#160 – Maria, Maria, Maria...

Een moment aarzelde Janos toen zij hem verwarde met die blik als van zijn moeder. Maar hij vermande zich en met één goedgerichte haal was het gebeurd: het hoofd rolde over de uitgesleten grafsteen in de oude dorpskerk. Het verbaasde Janos hoe makkelijk het was gegaan. Wie hem de duivelse opdracht had gegeven wist hij niet. Er was geen stem in zijn hoofd, maar een weten, al sinds zijn vroegste jeugd: dit was zijn missie. Het begin ervan. En daar stond ze nu, Maria, van haar voeten tot haar nek. Janos nam afscheid van zijn moeder want hij ging op reis. Hij zwierf door het hele land, langs dorpen en steden. Nooit een kerkdienst overslaand. Maar nergens bleef hij lang, en nadat hij vertrokken was, ontdekten de kerkgangers met ongeloof en ontzetting hun Maria hoofdloos. Toen zijn bagage hem te zwaar werd, besloot Janos naar huis te gaan. Daar zou hij zijn trofeeën in het geheim begraven. Er was niemand thuis en Janos opende zijn koffer. Een huivering van geluk trok door hem heen bij het zien van zijn werk. Veertig houten koppen, veertig lijfloze Maria’s. Maar hij wist: volbracht was zijn missie allerminst. Op dat moment kwam zijn moeder binnen. Een moment aarzelde Janos toen ze hem verwarde met die blik als van Maria. Maar hij vermande zich en met één goedgerichte haal was het, alweer, gebeurd... Het hoofd werd op de tafel gezet. Toen Janos voor zijn beul stond, aarzelde deze geen moment...