# 160 Vrijdagavond

‘Begin je nu alweer over je werk?’ Susan gaat zuchtend overeind zitten naast Keith op de bank. De vrijdagavond begon zo veelbelovend. Drankje doen, patatje met broodje bal en hup, op de bank voor de buis, met iets lekkers voor bij de koffie. Samen bankhangen, noemen ze dat. Wel héél ouderwets, maar zo lekker knus om het weekend mee te beginnen. Dat is hun vaste vrijdagavondritueel sinds ze vier jaar geleden gingen samenwonen. ‘Lieverd, ik kan er niets aan doen, maar de organisatietheorie van die Amerikaan laat me niet los. Ik kan sinds die cursus aan niets anders meer denken. Ik zie nu de dingen veel scherper, ik zie patronen en verbanden waardoor het werken in de zorg stukken efficiënter en goedkoper kan. Ik weet zeker dat we bij onze zorgkoepel in no time de tekorten kunnen wegwerken én meer zorgcliënten kunnen bedienen. En je weet hoe ze daar in Den Haag om zitten te springen.’ ‘Ja hallo! Dit is onze vrijdagavond, schatje. We zouden toch samen...’ Susan kruipt tegen Keith aan, kreunt zachtjes, kroelt door zijn haar en schuift haar hand onder zijn T-shirt. Haar vingers knijpen zachtjes in zijn tepels en poeren daarna in zijn navel. ‘Zeg Kietjepietje, je bent onze grote plannen samen toch niet vergeten?’ Keith staart naar het plafond en ziet zijn ideeën voor de zorginstelling waar hij werkt vastere vorm aannemen. ‘Ja lieverd,’ mijmert hij hardop ‘als we nu de zorgcliënten én de zorgverleners voorzien van een chip, kunnen verrichtingen, planning en afspraken via een smartphone worden doorgegeven en uitgelezen, dat spaart een hoop tijd en administratieve rompslomp. En de registratie – waar Den Haag altijd zo op hamert vanwege de verantwoording – gebeurt automatisch. O Yes! Ook kan er dan zomaar een managementlaag tussenuit. Van die stresskippen die overal commentaar op hebben en iedereen maar opjagen, als ze tenminste niet zitten te vergaderen. Ja lieverd, dan gaan er koppen rollen! En voor iedere ontslagen middenmanager kun je weer een paar zorgverleners aannemen, en dan heb je nog geld over ook!’ ‘Ja hoor, en dan ga jij zeker met een boodschappenkarretje met die managerskoppen naar de opleiding om ze om te ruilen voor echte zorgverleners? Verdomme Keith!’ Susan haalt Keith indringend en doeltreffend bij de les; haar strelingen worden heftiger. Daarmee wordt de vrijdagavond gered. Binnenkort is Susan zorgcliënt van de bedrijfsgroep Verloskunde en daarna van de bedrijfsgroep Kraamzorg van de zorginstelling waar Keith ICT-manager is.