Nerveus controleerde ze voor de derde keer de inhoud van haar tas om zeker te zijn dat ze de foto van de etalagekoppen bij zich had. Ze kon de foto laten zien als voorbeeld. Zo moet het worden. Uitleggen hoe je het precies wilt hebben is veel te moeilijk en niet zonder risico, had ze bedacht. Bij het pand van de chirurg, ook wel de wonderdokter genoemd – er waren zelfs vrouwen die zeiden dat het niet anders kon, maar hij moest God zijn – liep ze met ingehouden adem door een glazen deur een imposante ruimte, verlicht door kristallen kroonluchters, binnen. Het verbaasde haar dat ze bij de receptie wisten wie ze was totdat ze het pasje overhandigd kreeg waar haar foto opstond, die ze zelf op verzoek had opgestuurd. De chirurg kwam haar ophalen uit een evenzo rijk versierde en verlichte ruimte als de entree. Eenmaal in de behandelkamer benam deze ruimte wederom haar adem door de decoratieve uitstraling ervan. Alle wanden waren behangen met foto’s van etalagekoppen. Op consoles langs de muren opgesteld stonden etalagekoppen overeenkomstig de foto’s en op zijn bureau stond op de hoek van het blad op een draaischijf een in goud uitgevoerd exemplaar. ‘Zeg het eens,’ zei hij van achter zijn bureau terwijl hij haar al een plaats tegenover hem had aangeboden. Ze wist niet waar ze moest beginnen, de foto in haar tas herkende ze in veelvoud in het behang. ‘Ik wil…, zou willen, nou ja zoals die daar,’ en hierbij wees ze naar de bekleedde wanden. ‘Ik zou graag…, zo willen zijn, kwam er redelijk onbeholpen uit. De moed die zij de laatste tijd om deze beslissing te nemen verzameld had, voelde ze geleidelijk wegsijpelen. ‘Je wilt een metamorfose?’ hielp hij haar, waarop zij direct ja knikte. Gelijk haalde ze de foto uit haar tas en overhandigde die aan de chirurg. ‘Dit is wat ik wil,’ was haar summiere aanwijzing. Hij kuchte en zei: ‘Kijk eens goed om je heen en vertel mij wat je ziet.’ Ze besloot haar innerlijk bloot te geven en wees een etalagekop aan die volgens haar aan het schoonheidsideaal beantwoordde, waar zij haar hele leven al naar op zoek was. ‘Ik wil gelukkig worden.’ ‘Zo…, hoe kun je gelukkig zijn zonder ziel? ‘ Hij hield haar een spiegel voor. ‘Dit heet geluk.’ Op weg naar huis keek ze in een etalage en zag haar ziel in de ruit.