#160 (het verhaal met moraal) De verdeling Je hebt helemaal geen zin in eten, je hebt nooit trek. Eten is vies, je wordt er maar vet van, als een goor varken en die saus over de bloemkool die ook al zo smerig ruikt, kan je niet weg krijgen. Je moet eten, zeker nu je weet dat er straks pudding met echte zelfgemaakte bessensap is. Als je het eten niet opeet krijg je geen toetje en moet je toekijken hoe je zus zit te smullen. Met moeite slik je de bloemkool door terwijl je aan Merel denkt die zo grappig is in de klas. Merel is een meisje met een hele leuke lach, ze lacht eigenlijk altijd over alles en dat is erg aanstekelijk. En zo komt je bord leeg. En nu het toetje, eindelijk. Je vader haalt de pudding uit de keuken. Een gele pudding, vanille met rode, glanzende bessensap er overheen. Het water komt al in je mond en zodra de grote pudding op tafel staat wil je met je eigen lepel er een hele grote hap afhalen, zodat het toetjes-bakje tot de rand toe gevuld is, maar je moeder en je vader samen staan je dat niet toe. Je vader zegt met een harde stem tegen je ‘er zijn nog meer mensen aan tafel. Als jij nu twee bakjes wil opscheppen dan kan je zus kiezen welke ze wil hebben. Even was je blij dat je toch mocht opscheppen, maar ineens begreep je de truc. Hoe verdeelde je nu precies dezelfde hoeveelheid pudding over de bakjes en nog belangrijker, ieder evenveel bessensap. ‘Nou niet zo treuzelen’ zei je moeder. Je wilde nog een klein beetje in het bakje waar het minste in zat doen maar je zus pakte al een bakje onder je neus weg en mocht je geen schep in je eigen bakje meer doen. De pudding was niet minder lekker, maar toch keek je met enigszins jaloerse blik naar de steeds meer glanzende bessensap over het zachte geurende gele in het kommetje van je zus. Je wist dat ze het net zo lekker vond als jij en dat jij toch de volgende dag mocht kiezen en je voelde je schuldig. Je zei ‘Suze, wil je een hapje van mij? Je zit zo te genieten. Hier, neem maar.’ Afz.: Schrjfgraag72