Mag ik me even voorstellen? Ik ben een etalagepop en ze noemen mij Eugénie. In een van de sjiekste winkelstraten van Antwerpen sta ik jaar in jaar uit in de voornaamste etalage van een bekende nederlandse winkelketen. Iedere week krijg ik een andere outfit, men verzet mij een beetje naar links of naar rechts. Soms plaatst men mij in een gemakkelijke leunstoel of op een bankje. Ik vind alles goed. Als ik maar te kijk sta. Ik houd er wel van om bekeken te worden. Ik weet dat ik mooi ben. Ik bezit een prachtig lichaam dat niet verslijt, geen pijn kent en nooit moe is. Eten en drinken is aan mij niet besteed en als in de nacht de winkelstraat er verlaten bij ligt, slaap ik met mijn ogen open. Mijn benen zijn rank en mijn dijen volmaakt. Menig mannenoog blijft daar op rusten als ik naakt ben, want ja, soms kleedt men mij uit en moet ik wel eens een paar uurtjes wachten op andere kledij. Mijn buik is plat, mijn taille als van een wesp en mijn kleine borsten staan fier rechtop. Ik heb geen geslacht, maar dat geeft niet. Zo heb ik nergens last van. Wat ook zo leuk is aan mijn bestaan is het feit dat ik regelmatig een ander hoofd krijg. Soms ben ik een verleidelijke blondine, dan mag ik een vurige roodharige zijn, of een pittige brunette, en van tijd tot tijd zet men mij geen pruik op en ben ik een heerlijk moderne kale vrouw. Ik leef me iedere keer in in die verschillende vrouwentypes en vermaak me uitstekend. Geen man die me naar mijn hoofd smijt een wispelturig vrouwmens te zijn. Niemand die me verwijt een frigide vrouw te zijn. Men neemt mij zoals ik ben. Een etalagepop met allure.