# 159 Levenslang spoken?

Naarmate de jaren verstreken, werd zijn koffer lichter en waren zelfs de donkerste hoeken van de kamer een bron van licht geworden. Miniem weliswaar, maar onweerlegbaar. Hijzelf veranderde niet. Helemaal onmogelijk als je in een spookkasteel vastzat. Elke dag sleepte zijn splittenjas achter hem aan, het gruis en het stof des tijds meezeulend bij elke stap die hij zette naar zijn aftellen. De spinnen waren hem al gewoon, weefden hun webben door zijn spierwitte haar, legden hun jongste telgen in zijn wiegende lokken te slapen. Hij opende zijn koffer en nam het laatste krijtje. ‘Jij hebt de eer.’ Hij streelde het met benige vingers. Onder kromgebogen nagels glinsterde krijtpoeder. Vandaag was de dag. De muur vertoonde nog één donkere plek, groot genoeg voor wat er komen moest. CMXCIX Hij glimlachte en keek stilletjes om zich heen. Al die tijd had hij zich gevoed met wat om hem heen leefde. Motten en nachtinsekten ving hij uit de lucht en slikte hij in een hap naar binnen. Hij verpletterde slakken en slurpte ze uit hun huisje. Kauwde op het magere vlees van vleermuizen. Dagenlang had hij getreurd om de enkele spin die hij verorberd had. Hij dronk het vocht van de ruwe bakstenen, als het regende stak hij zijn tong waar mortel afgebrokkeld was en het vocht vrij spel had. De binnenzijde van de koffer was bedekt met een witte laag. Hij haalde de spiegel eruit, blies krijtdeeltjes weg en liep naar de muur. De roestige vleeshaak bewees zijn nut. Hij liep achterwaarts, raakte de koffer die nog steeds openstond en klapte ze dicht. Zijn ogen nog steeds op de spiegel gericht, ging hij erop zitten. Zoals hij zo lang had gezeten. Hij moest ingedommeld zijn. De spiegel lichtte op, het gelaat van de Raadsman was ontspannen. ‘Je hebt je straf uitgezeten, Vlad. Kom.’ Hij stond op en liep door de spiegel heen.