#159 - Spookverhaal

Ik doe mijn ogen open, maar het blijft donker om mij heen. Ik voel dat ik op mijn buik op een koude, vochtige ondergrond lig. Mijn rechterhand ligt onder mijn gezicht, en ik voel warm vocht tussen mijn vingers lopen. Een speekseldraad loopt uit mijn mond. Ik smak een paar keer om de muffe, schimmelige smaak te verdrijven. Ik duw me met mijn armen overeind, totdat ik op mijn knieën zit en en voel al mijn spieren protesteren. De geur die mijn neus kwelt lijkt nog het meest op de geur van een natte hond die net zijn brokken heeft opgehoest. Ik weet niet waar ik ben, maar ik voel aan dat ik zo snel mogelijk hier weg moet. Maar hoe? Mijn ogen wennen aan het donker en ik begin contouren te ontwaren. Om me heen zie ik vochtige, vervallen muren, de stenen lijken los op elkaar te staan, de voegen zijn bijna allemaal weg. In de muur tegenover me zit een houten, verrotte deur zonder klink. Terwijl ik helemaal overeind kom, protesteren mijn spieren eens zo hard. Ik schuifel moeizaam naar de deur, en duw er moedeloos tegen. Tot mijn verbazing hoor ik een dof gekraak en de deur scharniert moeizaam open. Plotseling hoor ik achter me gerammel en een zacht, nauwelijks hoorbaar, gefluister, dat de rillingen over mijn rug doet lopen. Langzaam draai ik me om en wat ik zie doet mijn bloed bevriezen. Lang denk ik er niet over na. Razendsnel draai ik terug, gooi de deur achter me dicht en begin te rennen, mijn spieren negerend. Ik heb geen idee hoe ik bij de uitgang kom, maar mijn intuïtie, en de trap voor mijn neus, zegt me dat naar boven een goede optie is. Ik ren de traptreden op, en bovenaan kom ik weer een deur tegen. Ik ren er met mijn volle gewicht tegenaan en de deur bezwijkt. Ik land met een misselijkmakende klap op de grond. Ik doe mijn ogen open, maar het blijft donker om mij heen.