#159 Ontwaken

Met moeite krijg ik mijn oogleden van elkaar maar als ik om mij heen kijk, is het alsof mijn ogen nog steeds dicht zijn. Mijn mond is droog en als ik met mijn tong langs mijn lippen glijd, proeven ze als ijzer. Voorzichtig tast ik om mij heen. Ik lig op een stenen vloer en voel een muur naast mij. Mijn hoofd bonst en mijn geheugen keert terug. Voor mij zie ik het kasteel, weggestopt in de donkere heuvels van de Schotse Hooglanden, waarvan ze in het nabijgelegen dorp zeiden dat het er spookte. Vlak nadat Magnus McMagnussen met zijn bruid Caitlin in het kasteel ging wonen, overleed zij. Volgens de dorpsbewoners waart de geest van Magnus er nog steeds rond, wachtend tot dat zijn geliefde Caitlin terugkeert. Er liep een rilling over mijn rug. Ik wilde dan ook niet mee met de rondleiding die de volgende dag gegeven werd, maar mijn vriendin lachte mijn bedenkingen weg. Ik sta op en beweeg mij met behulp van mijn handen voort langs de muren. Tijdens de rondleiding liep ik achteraan en raakte in de bibliotheek gefascineerd door het houtsnijwerk op de panelen. Op het moment dat de groep de ruimte verliet, gleed mijn hand over het houtsnijwerk waarna het paneel verdween. Ik heb geen idee wat er daarna gebeurde en waar ik nu ben. Ik denk weer aan de overlevering. Mijn grote liefde heette ook Magnus.We zouden trouwen totdat hij op een dag spoorloos verdween. Een krakend geluid en mijn ogen knipperen tegen het felle licht. ‘Caitlin. Eindelijk!’ Caitlin? Hoe weet hij dat? Iedereen noemt mij Cat maar mijn doopnaam is Caitlin. Mijn ogen wennen aan het licht. Een man loopt met uitgestoken handen naar mij toe. Weer knipper ik met mijn ogen. ‘Magnus?’