'Hallo, hee, hallo, is hier iemand?' Mijn stem klinkt beverig en ik probeer me te oriënteren. Het is zo donker dat ik vrees dat ik blind geworden ben maar ergens weet ik dat het niet zo is. Ik voel een koude vochtige muur in mijn rug en reik er naar met mijn handen. Ik sta op en tast de muur af op zoek naar een raam of een deur. De machetes in mijn hoofd gillen me toe dat ik te veel gedronken heb. Tot mijn geruststelling heb ik mijn verbluffende Sissy-jurk nog aan. Zelfs Rick was onder de indruk geweest. En ineens weet ik hoe ik op deze locatie ben beland. Een weddenschap zoals ik er al zo veel had afgesloten met Rick. Zelden won ik en dat wakkerde een nieuwe uitdaging alleen maar aan. Kennelijk ben ik even in slaap gevallen maar nu ben ik extreem alert. Al zo lang ik me kan herinneren beweren de omwonenden dat er geesten rondwaren in dit kasteel. Een paar jaar geleden zagen Rick en ik de nuchtere Caspar als een dolle op ons af komen rennen, spierwit alsof hij zelf meer dood dan levend was. Hij was ervan overtuigd dat hij zijn overleden tweelingzus Suzanne had gezien. Zij was mijn beste vriendin en de ex van Rick. Haar dood was de lijm van ons trio. En nu ben ik dus aan de beurt om te ontdekken of er geesten zijn. Opeens voel ik een aanwezigheid. De grap is er direct van af en ik bevries van angst. 'Waarom sprong jij niet?' hoor ik Suzanne zeggen. Uren later ben ik nog nauwelijks aanspreekbaar. Rick en Caspar hoorden me afgrijselijk janken en Rick wist dat zijn winst behaald was. Nu kijkt hij me bezorgd aan en vraagt hij om vergiffenis. 'Nee...nee...ik moet jouw om vergeving vragen'' zeg ik moeizaam. 'Ik was er bij toen Suzanne zelfmoord pleegde.’