#159: De aanhouder

Het geluid van naderende voetstappen wekt me uit mijn lichte slaap. Ik wacht af en luister aandachtig naar het geluid van mijn ochtendroutine. Een luik dat opengaat en ten slotte porselein dat over de stenen grond geschoven wordt. Dag 10 is aangebroken. De koude pap die me elke dag aangeboden wordt is het enige wat me hier op wijst. Vanaf mijn bed is het precies 5 stappen naar de deur. Daar kniel ik en tast ik de vloer af tot mijn vingertoppen het ijzige bord raken. Vrijwel op commando begint mijn maag te rammelen. Gretig zet ik het bord tegen mijn lippen en slik ik het spul door. Ik voel iets hards mijn keel ingaan en begin te kokhalzen. Ik proest tot ik weer normaal kan ademhalen. Wat was dat in vredesnaam? Probeerden ze me te vermoorden? Geschrokken voel ik over de grond, zoekend naar het harde voorwerp. Nee, ze probeerden me niet te vermoorden. Mijn hand trilt bij het aanraken van het voorwerp. Een sleutel, ze hadden me een uitweg gegeven.Met ongekende energie spring ik op en begin ik te zoeken naar een sleutelgat. De paniek slaat toe als ik het niet meteen kan vinden. Dan voel ik het, een klein gat aan de linkerkant van de deur. Mijn hart kruipt naar mijn keel als de sleutel het gat binnen glijdt. Ik ben niet gelovig, maar ik bid: alstublieft laat dit geen grap zijn. Ik draai de sleutel en duw tegen de deur. Ik word verblind door een fel, geel licht. Ik knijp mijn ogen dicht. Twee handen pakken me stevig vast bij de armen. ‘Gefeliciteerd!’. Wild zwaai ik met mijn armen om me heen maar ik kan de greep niet ontsnappen. Ik word heen en weer geschud. Gefeliciteerd? Ik knipper een aantal keren tegen het felle licht. Ik sta oog in oog met de grijzende Johan. Die duwt vervolgens €50 euro in mijn handen. ‘10 dagen, dat is een wereldrecord!’