Herinnering Het was niet al te zonnig maar droog. Ideaal fietsweer. Mijn hoofd zat vol en ik was op weg gegaan om even de zinnen te verzetten. Ik had geen vastgestelde route gevolgd maar was willekeurig enkele weggetjes ingeslagen. Nu fietste ik op een verlaten landweg langs een sloot. Er stond wat langs de slootrand dus Ik remde en kwam naast een bruine koffer tot stilstand. Het leek mij een ouderwetse leren koffer. Rechttoe, rechtaan. Geen extra vakken aan de buitenkant. Zo een hadden we vroeger ook thuis. Ik weet nog dat ik straf had gekregen toen ik er met pen op had getekend. Dat was vlakbij de handgreep. Onwillekeurig dwaalden mijn ogen af naar de handgreep en zien het poppetje dat ik toen had getekend. Mijn hart voelde ik in mijn keel kloppen. Dit was onze koffer, maar dat kon toch niet. Die hadden we toch weggedaan toen de rits stuk was gegaan? Bij deze koffer was die nog heel. Ik tilde de koffer op, hij was niet zwaar, en ritste hem open. Met enige teleurstelling constateerde ik dat de koffer leeg was. Toen rook ik iets, een bekende geur. Dat was toch de aftershave van mijn vader geweest. Hoe heette het ook alweer? Ach ja, Tabac. Het leek uit de koffer te komen. Nu hoorde ik een bekende melodie: "A Bicycle built for two". Het lievelingsliedje van mijn vader. Geschrokken liet ik de koffer vallen. Wat was dat? Het voelde alsof er een hand door mijn haar streek en ik hoorde toch duidelijk, dag Rougie. Een traan belandde op mijn lip. Hij proefde ziltig. De koffer, waar was de koffer gebleven? Ik had hem laten vallen maar zag hem nergens liggen, ook niet in de sloot. Was dit dan een soort groet geweest?