#158 Monoloog van Misty ‘Ze woonde tijdelijk in die stacaravan verderop. Elke avond ging ze een eindje om en stopte bij mij. Samen keken we hoe de zon achter de bosrand zakte en nevelflarden over het weiland zweefden en roken we hoe de sparrengeur vochtig werd. Ze kroelde mijn manen, aaide mijn rug en we praatten. Nou ja, zij praatte, ik luisterde, hinnikte soms of schraapte een hoef langs het hek tussen ons in. We verstonden elkaar. Als ze klaar was met praten, waren we stil tot ze haar neus langs de mijne wreef: ‘tot morgen’ en vertrok. Gisteravond, toen ze klaar was met praten, keek ze van mij naar de sterrenhemel en weer terug en zei peinzend ‘Nooit heb ik iemand zo veel verteld als jou.’ We neusden: ‘Tot morgen.’ Pas vanavond besefte ik dat er iets was veranderd. Ze kwam aanlopen en ik draafde blij hinnikend naar haar toe, toen ik zag hoe ze iets over het hek gooide, een kushand naar me zwaaide, zich omdraaide en weg liep. Dichterbij gekomen zag ik wat er lag: een oude rotan koffer met een riem losjes er om heen. Na lang wachten snapte ik dat ze niet terug zou komen en schoof met mijn voorbeen de riem zover opzij dat de koffer openviel. Hij zat vol blaadjes papier. Ik las er een paar: ‘Ik ben bang’, ‘Ik ben dom’, ‘Ik ben lelijk’, ‘Niemand houdt van mij.’ Daaronder lag een foto van haar. Die foto, aardedonker is het ondertussen en ik kan alleen nog vage contouren onderscheiden, maar ik kan mijn ogen er niet vanaf houden. Ze kijkt me aan, haar gezicht schuin, haar ogen net zo lief, verdrietig, doordringend als alle avonden dat ze bij me was. Avondlucht druppelt uit mijn ogen. De nacht stinkt naar missen.’ Cora