‘Waarom moeten we altijd naar het strand? Wat vinden jullie daar nou zo leuk aan?’ Vragende ogen van een 7-jarige kijken ons aan. Zij woont nu bijna een jaar in Zuid-Frankrijk en elk Hollands bezoek wil de zee zien. Zij heeft er duidelijk genoeg van. Zij houdt van roze jurken, lippenstift en hakjes. Zand hoort daar niet bij. Ze krijgt geen uitleg van ons en begint te murmelen. ‘Niet zeuren, Sofie, je gaat gewoon mee!’ Er volgt een felle strijd tussen moeder en kind. Wij, het olijke kindervrije bevriende stel, staan er wat ongemakkelijk bij. Vader sleurt het kind de bloedhete auto in en wij maken dat we wegkomen. Vanuit onze cabrio zien we dat het geëmigreerde Nederlandse gezin nog even fijn op elkaar in hakt. De parkeerplaatsen voor de toeristen zijn overvol maar onze vrienden hebben een geheim plekje waar beide auto’s kunnen staan. Na vijf minuten lopen ploffen we neer op het hete zand. De zon kent geen genade maar het water wel en daar doe je het dan toch allemaal voor. Met een surfboardje van Sofie gedragen mijn vriend en ik ons als twee 7-jarigen. Een paar uur later slipperen we met onze vrienden naar de boulevard en zuchten voldaan als we een terras hebben weten te overmeesteren. Oesters en vooral de champagne zorgen er voor dat we ons belachelijk vermaken tot de schaduw over het terras valt en we Sofie kwijt zijn.