Kijk op het strand van Katwijk. Regelmatig schilderen kunstschilders in verenigingsverband uit binnen- en buitenland, en- plein- air, lekker buiten aan zee of in de duinen. Het zijn stoere lieden, weer of geen weer: afspraak is afspraak. Zo ook dit keer tijdens een logeerpartij in Katwijk. De lucht toonde grijs, ook de zee - maar dan met een klein wit kopje op de rustige golven. Saai allemaal. Plotseling zag ik beweging op het strand. Mensen, somber en warm gekleed en zij droegen … schildersezels? ‘Moet je nou eens kijken’. Mijn vriendin kwam naar het raam. ‘Oh, dat zijn kunstschilders, ze komen wel vaker. Je kunt gerust gaan kijken’. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. De sfeer aan het strand was bijzonder. Ik maakte foto’s en her en der een praatje. Thuis gekomen ontstond er dit gedicht: Plein air schilders, met ezel en doek op Katwijks strand; geruis van de zee flarden mist beroeren hen Verf, penseel, grijs licht de kunstenaar zoekt geboeid naar ingehouden kleuren zijn hand mengt op het palet bruin voor het natte zand – blauw met grijs voor de zee zet met feilloze precisie de lijnen op het doek het strand zacht geel met bruin, de lucht grijs zijn lippen bewegen zacht alsof hij de kleuren proeft sneller gaat zijn hand; het penseel doet wat hij wil nog wat meer strand en lucht – wat wit voor de golven nog wat meer geel gemengd met wit en dan strand en lucht raken elkaar en plein air `s kunstenaars hand verstomd