De laatste dag 156

Ineens zijn de tranen er en zijn niet meer te stoppen. Naast me op de bank de cadeautjes die ik heb gekregen, vooral boeken en kaarten. Ik voel me leeg en niet opgelucht wat ik wel had verwacht. Jeanine is vertrokken. Lief dat ze me met de bloemen afzette. Er hoeft niemand speciaal voor te rijden en ik ga zeker niet terug. Als in een roes voelde ik me toen de deuren voor de laatste keer openschoven en achter me weer dicht, een beetje licht in het hoofd. Alsof het niet echt was groette ik de portier, voor de laatste keer, had ik nog sentimenteel gedacht. Buiten haalde ik diep adem. Het was een drukke receptie en toen ik eindelijk rond kon lopen vond ik het gezellig, er werd veel gekletst en flink gedronken. Donderdagmiddag is populair. Staand had ik de rij mensen afgewerkt en bij het rondbrengen van de hapjes kreeg ik steeds als eerste en af en toe werd een glas wijn voor me neergezet. De toespraak van de directeur had hij vast snel in elkaar gedraaid maar hij sprak hem met warmte uit. Toen ‘stilte’ werd geroepen vloog de spanning me naar de keel, ineens stond ik daar, alle ogen op me gericht. Vanmorgen vroeg de eerste collega die ik zag met een knipoog hoe het was en hield ik het al niet droog. Ik was rustig naar de trein gefietst, die gelukkig geen vertraging had, dat moet je op zo’n belangrijke dag niet hebben en het ging goed. Ik zou niet huilen. Ik ben blij als ik vanavond naar huis fiets, dacht ik nog, ik transpireerde alweer en had al twee keer gedoucht omdat ik net uit bed al als een rund transpireerde. De nacht waaruit ik met een klap ontwaakte, was onrustig.