Deze geschiedkundige anekdote vind plaats tegen het einde van de achtste maand van het tweeduizend zeventiende jaar. Onze Dramatische Persoon is de jonge amateurschilder Vasco de Schandknaap. Vasco’s favoriete “ding”, hetgeen waar hij nog meer van hield dan zijn eigen moeder, was de zee. De kalme golven, het azuurblauwe water en de manier waarop het allemaal oneindig uit leek te strekken… het was genoeg om hem tot tranen te roeren. Soms mengde hij zijn tranen door de waterverf waar hij landschappen mee schilderde. Dan vertelde hij tegen wildvreemde mensen op straat dat dat het schilderen hem letterlijk bloed, zweet en tranen kostte. Want bloed en zweet mengde hij er ook doorheen. Wat valt er te zeggen: Vasco nam zijn kunst serieus. Op eerdergenoemde zeer belangrijke achtste maand, was hij op het strand, samen met zijn ezel, waterverf, en een heupflesje met de zelfgestookte drank waar hij later in zijn leven permanent hersenletsel van kreeg. Hij probeerde de majestueuze schoonheid van de zee begrijpelijk te maken voor het plebs door het op een stuk aquarelpapier te schilderen. Hij ondernam poging na poging, maar ze mislukten allemaal. Hij stond op het punt om de zee in te lopen, toen hetgeen gebeurde waar deze dag zo infaam om was geworden. Ze arriveerden in de magen van mechanische walvissen, gewapend met drietanden en lasergeweren. Atlantis was herrezen! Ze bestormden het strand, en luidden het begin van de Grote Atlanteaanse Oorlog. Maar helaas, de woordenlimiet raakt in zicht, dus laten we het hier bij houden…