Ik rook een sigaret in het raamkozijn van mijn hotelkamer. Mijn benen bungelen op vierhoog. Normaal zou ik bang zijn, maar mijn hoogtevrees is afwezig. Hardop weeg ik af of dit komt door mijn progressie als klimmer, of doordat mijn risicoanalyse verlamd is door de tien biertjes op het terras. Mick suggereert vanuit de badkamer dat het een combinatie van beide is. Net zoals mijn drang om te roken, een combinatie van alcohol en schrik. Grinnikend stem ik in, normaal ben ik geen roker, maar deze is verdiend. Cynisch herhaal ik een citaat van mij. “Nee man, die bus is leeg, kijk maar.” Dit zeg ik vlak voordat de koplampen van een politiebus oplichten en onze eerste strepen graffiti accentueren. Het bier in onze nek helpt kalm te blijven, dus we verschrikken niet. Toch lijkt de gedachte om op het kingsize bed in onze suite te liggen ineens surreëel. “Niet kijken, doe normaal en vertel een verhaal.” Zeg ik tegen Mick, welke onmiddellijk begint over het groepje meisjes aan de Rijn. “Die stonden nog net niet met hun natte kut te wijzen”. Zijn woordkeuze is on spot. Ik schiet in de lach op het moment dat de bus voorbijrijdt. We groeten de agenten en zij rijden door. Daar valt ons masker. Opgeladen ogen kijken elkaar aan. Een seconde waarin we schrik, spanning en besef van geluk uitwisselen legt het gesprek stil, maar dat vatten we snel weer op. “Maar inderdaad.” Zeg ik tegen Mick. “Zij stonden wel erg te kijken van onze gymnastiek kunsten.” We hadden een gesprek moeten aanknopen. Dat was immers het idee toen we in de auto hier naartoe zaten. “Achja, nu hebben we een dodelijk verhaal op Snap.” Zegt Mick triomfantelijk. En daar heeft hij gelijk in.