Op sigarettenpakjes staat een vrouw die bloed ophoest met rottend tandvlees. ‘Doet u mij dat pakje maar en ook dat pakje ernaast van iemand in een lijkzak, wie zou dat toch wezen?’ vraag ik vrolijk. Ik loop bloedend naar huis, mijn haar nat van de regen, vastgekleefd aan mijn schedel en loop langs de man die zich ruftend ontlaadt. De slager is kaal en roept vanaf de andere kant van de straat: ‘Mogge, eet je nog steeds geen vlees, mokkel?’ Ik klap tegen een met spijkers beslagen stuk hout dat ergens spontaan uitsteekt en rits mijn dijbeen open. Bloed vloeit en proeft zoet aan mijn vingers. Ik vloek hartgrondig. De regen heeft van voor mijn deur gedeponeerde hondendrollen een diarreestroompje gemaakt en de buurman gooit spiedend lege jeneverflessen in de container. Brekend flikkeren ze tegen de metalen schacht naar beneden. Eenmaal om de hoek zie ik de man met het aardappelhoofdje buiten zitten. Dag in, dag uit, doet hij alsof de zon schijnt en trekt zijn overhemd open. Wolken grillige grijze borstharen hechten zich aan mijn zonnebrilglazen. In een minuscule zakspiegel maak ik me op, het glas is verweerd. Zwaar zet ik mijn wenkbrauwen aan en maskeer met Oréal N4 de ergste vlekken. Een golf stank komt uit mijn pas door een podoloog aangemeten zooltjes. Ik spuit ze vol met Chanel alvorens ik de straat betreed, zoals altijd met mijn zonnebril op hoewel het meestal regent. Grapefruitsap plakt op de aanrecht, de fatburner thee is op, zo ook zijn mijn sigs, gemalen koffie ritselt tussen mijn tenen. De magnetron voor een vleugje warme melk jat zoals gewoonlijk minuten uit mijn leven en stinkt uit zijn ventilatiegaatjes. Waarom hangt hier zo’n enorme spiegel die ik toch altijd vermijd?