Langzaam verstomden de opgetogen gesprekken. Met glinsterende ogen keken we naar elkaar en naar de buit die op tafel lag. Hoeveel miljoen was het? Niemand die het wist, maar het was genoeg voor ieder van ons om nog lang en gelukkig te leven. Ik keek naar de Kale en ik wist wat hij ging doen. Een moment later vlogen de bankbiljetten door de lucht en begon het gejoel opnieuw. Alles was top. Afgezien van dat gedoe met die bewaker. Nog geen twee uur geleden scheurden we met gillende banden weg van de bank, de kofferbak gevuld met jute zakken vol euro’s. Het was allemaal volgens plan verlopen. Nou ja, bijna. Collateral damage, zeggen ze dan in de film. Maar ja, dan moet je maar geen bewaker bij een bank worden. Hij had in ieder geval niet geleden. De Kale weet wel hoe hij een honkbalknuppel moet gebruiken. Het was wel een beetje een smeerboel. Soldaat John hield zich aan zijn woord en reed precies op tijd met zijn pantserwagen de straat in, en even later de kluis van de bank. Ongelooflijk hoe sterk die wagens zijn. Het was daarna een peulenschilletje om het geld bij elkaar te rapen. Binnen tien minuten lag alles in de Mercedes. We dachten dat we snel genoeg zouden zijn, maar niet dus. Voordat we in de auto zaten, kwam dat busje van de bewaking er aan. Een vent stapte uit en begon wat te roepen, maar toen stond de Kale al achter hem met die knuppel. De Baas zei het al vanochtend: ‘Zodra je begint, kun je alle plannen uit het raam gooien.’ We lachten en toostten met de koffie waar de Kale een flinke scheut whisky in had gedaan. De Baas stuurde soldaat John weg om de pantserauto te halen en even later sprong de rest van de groep in de Mercedes, op weg naar de grootste klus van ons leven.