Onweer, Donder en bliksem ik denk aan preken en ik hoor een harde stem die binnen komt zeilen en niet te stuiten is. Dat zeil suggereert dat het langzaam gaat, maar het zeil staat bol van de donderende woorden die gepaard gaan met de stem van hel en verdoemenis. Ik krimp ineen en voel mijn hart bonzen. De moed die toch al niet zo sterk aanwezig was in mij, dat kleine beetje moed dat er nog was zakt als een plumpudding in. Het komt van boven mijn navel en stroomt zo naar beneden en zakt nog dieper dan mijn voeten als een snel stromende woeste rivier die opgezweept wordt door het donderende geraas van al het water dat van een berg naar beneden komt omdat het hemelwater niet te stuiten is. Oh wat voel ik me klein onder dit geweld. Wat als het allemaal waar is? Wat als me echt een helse toekomst staat te wachten wanneer ik niet doe wat hier gebazuind wordt. Wat als ik niet mijn eigen weg ga? Moedeloos hoor ik alles aan en dan gaat het regenen plensen van binnenuit. Grote tranen rollen over mijn wangen.