Freewritten in vijf minuten. Ik plak mijn scherm af. Het is net blind typen en dat heb ik al zolang niet meer gedaan. Althans je weet niet meer wat je blind doet en wanneer je kijkt. Blijf bij de les, het moet over onweer gaan. Het is al lang geleden. Ze was drie denk ik. Het woord onweer zei haar niets. “Weer” betekende nog een keer en “on” was net zoiets als onaardig zijn. Niet aardig, dat vind mamma niet leuk. Ze had bij de donder die ze hoorde een beeld nodig en daar beantwoordde het woord onweer niet aan in haar hoofdje. Ze verzon al gauw, dat het geluid van de onbeer kwam. De beer die met haar mee naar bed ging was lief, maar de onbeer gromde, rommelde. Je kon hem soms al in de verte horen aankomen. De onbeer bestond dus echt voor haar. Om haar rustig te kunnen laten slapen vertelden wij, dat het een echte buitenbeer was. Hij kwam nooit binnen, daar kon hij niet tegen. Als de onbeer buiten was dan was het altijd verstandig om binnen te blijven, voegde wij er nog wel aan toe. Ze stelde meer woorden samen uit de klanken die ze hoorde. Tapetoepen, bijna letterlijk vertaald, stappen, stoepen. Stappen op de stoep en eigenlijk boodschappen doen, want dan gingen stappen op de stoep. Het is al weer zo lang geleden. Grappig. We schelen eenentwintig jaar en dat leeftijdsverschil speelt naarmate je ouder wordt soms nog maar nauwelijks. We appen; morgen tapetoepen om half tien? De onbeer is hier gelukkig ook vertrokken.:-) De vijf minuten zijn bijna om. Ik lees het niet na, dat is de opdracht, maar ik weet zeker dat er woorden instaan die rood onderstreept zijn. … Even wachten… en ja nu gaat hij af, het alarm. Pff…