Het zeil klappert in de harde wind. Regel, hagel en storm teisteren vandaag het land. En dat eind augustus. Op de dag dat wij een grote barbecue regelden en een feestje geven. Uitgerekend toen. En uitgerekend drie dagen nadat mijn vader onverwacht een openhartoperatie moest ondergaan. Uitgerekend die dag is het de slechtste augustusdag sinds jaren. Ik zie mijn man alles afdekken met afdekzeil op houten palen. Handyman. Ik voel me unheimisch. Mijn gedachten zijn bij mijn vader, op de IC. Hij heeft veel tijd nodig om bij te komen. Het zeil klappert en mijn broertje belt. In tranen. Hij huilt makkelijk en is snel overstuur, dus ik blijf rustig en sus. Maar het beeld dat hij oproept van mijn vader hulpeloos in bed met klapperende ledematen en een buisje in zijn keel met open ogen, grift zich in mijn geheugen. Terwijl hij praat en huilt klappert buiten dat stomme afdekzeil maar door. En nog steeds ben ik verbaasd dat ik toen dat feestje vierde. Ik weet er weinig meer van, maar dat beeld van mijn vader is er nog steeds. Net als het geluid van dat verdomde almaar klapperende afdekzeil. --- Over het proces: Schrijven over onweer en emotie vind ik fascinerend. Het kan een mooi dramatisch verhaal opleveren. Ik ben gaan schrijven vanuit de vraag waarom ik deze combinatie zo fascinerend vind en na wat onsamenhangende woorden kwam bovenstaand fragment eruit.